ทุกขังจัง....

หวังมากไปกายใจก็..เป็นทุกข์

สุขมากไป..ก็ทุกข์อย่างตัวเก่า

ทุกข์มากไป ก็ว่าใจ ทุกข์รุมเร้า

สุดท้ายเราเอาอะไร..ในทั้งปวง

Do...ดี

ถ้าทำดี ไม่ต้องหวัง ให้คนรู้

พากเพียรอยู่ ทำเรื่อยไป ไม่ต้องสน

แม้นทำดี อาจรู้ได้ แต่เพียงตน

ดีกว่าคนประกาศดี..ไม่ดีจริง..

อันคนชั่ว ใช่จะชั่ว เพราะคำติ

หากตนริ ทำชั่ว มัวหมองผล

ถึงคนดี ใช่จะดี ที่ยอยล

แต่สบผล ดีล้ำ เพราะทำดี

เป้าหมาย...ของการเรียน อยู่ไหน......

แค่อยู่ใน...หน้าที่การงาน อย่างนี้หรือ

เพียงแค่นี้ หรือการเรียน ที่เลื่องลือ

เหตุก็คือ...อนาคต..ปากท้องกิน.....

คุณค่าคน

ค่าของลมหายใจ...

อยู่ที่เข้าออกใน...ใจอย่างนี้

หรือนำไป..พัฒนาตน..สร้างความดี

เพื่อชีวี..มีคุณค่า..จริงหนาคน.........

ลองตรึกตรอง

ปัญหาทำให้เราได้เรียนรู้..
ศัตรูทำให้เราได้ความสุข...
ความรักยิ่งทำให้ใจเราเป็นทุกข์....
หากล้มแล้วไม่คิดจะลุกรับรองว่าไม่มีทางที่จะยืนได้เลย..

ความเปลี่ยนแปลงแห่งเวลา

กาลเพียรหมุนเปลี่ยนเวียนผัน

คืนและวัน แปรผกผ่าน อย่างห่างเหิน

ฤดูไวหรือใจคนไปกว่าเกิน..........

จึงประเมิน เพลิดเพลิน จิตคิดว่ากาล

.....เช้าค่ำ...ย่ำกลายขับข้ามพ้นฝั่ง

สรรพสิ่งไม่พ้น วังวนกาล เชี่ยวผลาญ

ไม่ช้าไม่เร็ว ก็ย่อมสิ้น ชีพเพียงกาล

หาได้ยืนนาน...หนอชีวิต.....อนิจจา

พรุ่งนี้

พรุ่งนี้ของชีวิต....

ถูกลิขิตไว้..ตรงไหน

เวลา..ที่กำลังเดินไป....

หรือว่าใน..วันนี้..ที่ฉันกำลังทำ

สายทาง

เดินทางรอนแรมแกมจันทร์ส่อง

เท้าย่ำตามองสอดส่องแสวงหา

เที่ยวเดินไพรไปนี้เพื่อเลี้ยงกายา

สิ่งได้มาก็เพื่ออุ้มชูครอบครัว

ถึงตัวเหนื่อยเพียงใดไม่บ่นอ้า

มีพยายามพร้อมปัญญาในหัว

ใช้ประโยชน์จากทุกอย่างที่อยู่ในตัว

ไม่หลงมัวคอยหวังฝันเลื่อนลอย

เลือกได้

โอกาสทำดีมีเสมอ

อยู่ทีเธอจะเลือกทำ...ความดีไหม

สิ่งที่ดี..เกิดได้..ถ้าหากใจ

ตั้งมั่น..จะทำใน..สิ่งที่ดี

ชั่วและดีวันนี้ก็รู้หมด

หากแต่อดทำชั่วได้ในวันนี้

สิ่งที่เกิดคืออนาคตที่แสนดี

อีกหนึ่งคือวันนี้...ที่ดีจริง

วารี...เวลา

วันเอ๋ยวันเวลา....

เจ้าชั่งเกิดมาเพื่อคร่าใครต่อใคร

ไม่เคยมีความปราณีให้ใครคนไหน

ไม่เคยหยุดตัวเองไว้ให้ใครซักคน

เดินไปไม่เคยหวนกลับ

ผ่านไปลับไม่เคยวกวน

ไหลไปเรื่อยยิ่งกว่าสายวารีชล

ไม่เคยขาด..จน...เหือดแห้งเลยซักที

บททบทวนใจ

ใครกันเล่า เฝ้าเลี้ยงดู....จนเติบใหญ่

ใครกันเล่า เอาใจใส่....คอยพร่ำสอน

ใครกันเล่า คอยห่มผ้าให้......เวลานอน

ใครกันเล่า ที่ทุกตอน......เป็นห่วงเรา

ยามเจ็บป่วย ไม่สบาย ใครดูแล

หากไม่ใช่ หญิงแก่ๆ ที่คอยเฝ้า

แต่เมื่อหาย กลับพากัน ฉลองน้ำเมา

พอดื่มเหล้า ก็กลับกลืน......ลืมแม่ไป

มีสักครั้งบ้างไหมชีวิตนี้.......

ทำให้แม่ นั้นมี รอยยิ้มได้

หรือมีแต่ ทำให้แม่......นั้นเสียใจ

อยู่ทุกวันร่ำไป...ไม่ใยดี

อัตตา = ตน

อัตตาหิอัตตาโนนาโถ

คนเราใหญ่โตมาแต่ไหน

พึ่งพาตัวเองไม่ได้หรึอไง

จำไว้ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน......

อย่าสับสนในตัวตนของตัวเอง

อย่าทำตัวครื้นเครงเดี๋ยวสับสน

ใช้ชีวิตให้พอเพียงอย่าหลงตน

อย่าหลงกลมนต์มายา...โลกาเรา

คือวาจา

วาจาเป็นแค่สิ่งปรุงแต่ง

อาจจะเสแสร้งได้ก็ไม่ยาก

แค่คำพูด คำกล่าวที่ ออกจากปาก

มันไม่ได้ยากซักนิด ถ้าคิดจะหลอกใคร

คือสิ่งใด

สิ่งใดที่ใจเฝ้าใฝ่ฝัน

สิ่งนั้นคือชีวิตที่สดใส

เพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ใครต่อใคร

เฝ้าตามหาและอยากได้มาครอบครอง...

ทำอะไร

กาลเพียรล่วงเลยลับ

ไม่อาจหวนย้อนกลับแก้ไข

วันนี้ ตอนนี้ เราทำอะไร

หรือทิ้งเวลาให้ ล่วงก้าว เปล่า....เลย

อย่างไรก็ไม่รู้

ชีวิตในวันนี้...เป็นอย่างไร

หรือเพียงล่อง...ลอยไป....ไร้จุดหมาย

หรือเกาะพิง...ติดสอย...ห้อยตามไป

การสิ่งอื่น..ที่ไม่ใช่......เป้าหมายตน

บทกวีแห่งชีวิต

ปริญญาตรี 5 ปีที่ฟันฝ่า

อุปสรรคนานาเข้าขัดขวาง

เหนื่อยเหลื่อเกินหนักเหลือเกินที่เดินทาง

แต่ทุกอย่างฉันต้องผ่านฝ่าฟันไป

เพียงกระดาษ 1 ใบที่ให้ฉัน

รับประกันการศึกษาคนทั้งหลาย

แต่ความรู้ความสามารถมากเพียงใด

มีแต่ฉันที่รู้ได้เฉพาะตน.....